Ik wilde zo graag een keer samen een traditioneel gerecht leren maken van een local, dat ik Sri van ons guesthouse in Ubud vroeg of ze dit samen wilde doen. En dat wilde ze wel.
Ik klim achterop de scooter en we rijden naar de lokale markt in het centrum van Ubud. Het is 10 voor 7 in de ochtend, maar de markt begint elke dag rond een uur of 4, totdat de ‘Westerse’ winkels in de straat open gaan. Sri zigzagt voor de smalle gangetjes van de markt welke vol staan met producten en mensen. Ik val als blanke toerist minder op als ik achter Sri aan drempel, maar word toch door één of twee verkopers gespot. Ze proberen nog ‘Mister! Mister!’ maar we gaan zo snel dat ik niet goed weet waar de stem vandaan komt.
Off topic: het aanspreken van vrouwen en mannen in het Indonesisch is hetzelfde woord. Vandaar dat sommige locals dit ook in het Engels aanhouden en word je als vrouw aangesproken met ‘mister’.
Een bezoek aan de markt ik vooral praktisch. We komen bij de vlees afdeling. Dit betekent: een grote tafel met grote stukken varkensvlees en een weegschaal en een grote tafel met kippenvlees. En hiervan kan je goed zien dat het kip is met hoofd en pootjes er nog aan. Sri bekijkt de stukken babi (pork) met haar handen en besluit dat een halve kilo voldoende is. Ik betaal 20.000 Rupiah aan de dame en we krijgen het vlees in een zakje mee. Er zit een goed stuk vet aan het vlees, maar dat is juist perfect voor het gerecht. Bovendien hou je niet veel vlees over als je het vet eraf zou snijden. Ik concludeer dat het een gezond varken was en Sri giechelt met me mee. We scoren ook nog wat soepbotten.
Overal zitten vrouwtjes met groentes, fruit en vliegen.
We lopen naar een vrouwtje met groentes. Sri weet precies bij wie ze haar producten wil halen tussen het enorme aanbod. Overal zitten vrouwtjes met groentes, fruit en vliegen. We hebben ingrediënten nodig voor de soep en er wordt me gevraagd of ik geïmporteerde of lokale wortels wil. Ik heb geen idee, maar Sri heeft een duidelijke voorkeur voor de grotere, geïmporteerde wortels. De verkoopdame stopt op verzoek nog lente-ui en sperziebonen in het zakje. Ik betaal haar 13.000 Rupiah.
De hoek om staar ik naar een paar manden met verschillende vissen. De katten van Sri vinden dit lekker. Ik vraag vertwijfeld of deze vissen alleen voor katten zijn om te eten, of ook voor mensen. Voordat ik de vraag gesteld heb, weet ik het antwoord al. Nee, ook natuurlijk voor mensen reageert Sri. Ze legt het geld als frummeltjes op de vissen en neemt het zakje aan.
Vlakbij de scooter stoppen we bij een pick-up wagentje met in de laadbak – hoe verrassend – grote manden verse groentes, specerijen en fruit. We krijgen gember en een ui. We gaan nog even langs een conveniënt store om Kejap Manis te halen. Sri weet precies welke we moeten hebben en reikt me een flesje met een vogel erop aan. We hebben alles en rijden terug naar huis.
Sri probeert me duidelijk te maken dat ze direct wil koken. Ik snijd het vlees voor de babi kejap en besluit de enorme vetlaag te accepteren. Maar het stuk huid met haar-en-al gaat me te ver en snijd ik er grotendeels af. Sri reageert verontwaardigd en verteld dat ze dat het lekkerst vind aan het vlees. Ze bewaard de stukjes huid die ik eraf gesneden heb. Ondertussen zijn haar 2 katten ontzettend geïnteresseerd in de geur van het vlees en schurken langs onze benen. Wanneer we de groenten snijden is de interesse compleet weg. Ze hebben een doos gevonden.
We maken de babi kejap en soep en praten over eten. Stampotten in Holland, Indonesisch eten met Chinese invloeden, de jackfruit die naast haar woning aan de bomen groeien. Over Lombok, waar ze vandaan komt. Ondertussen krijg ze een sms binnen en geeft de telefoon aan mij. De sms is voor mij van Maria (eigenaresse van de accommodatie). Oja! Maria had me nog beloofd om iets na te vragen. Ondertussen gaart het eten en voordat ik het door heb, is het klaar. Dit is een vrij eenvoudig (Chinees) gerecht, want normaliter zijn Balinese gerechten erg ingewikkeld en uitgebreid. Het is 9:00 AM in de ochtend en de lunch en diner zijn klaar. Dat hoort bij het leven in Indonesië en Sri begint aan haar klusjes van de dag.