Het Lonely Planet syndroom. Zeker in Azië een ontzettend bekend fenomeen. Een accommodatie, restaurant of activiteitenaanbieder komt in de bekende reisbijbel en kunnen gelijk een biertje pakken. Een vermelding in de Lonely Planet is gratis marketing voor zeker een aantal jaar. Want HET boek zal je klanten in jouw richting wijzen.
Goed nieuws voor hen, slecht nieuws voor reizigers. Geen onderhoud meer aan panden en faciliteiten, hogere prijzen en slechtere service. We kwamen hiervan tijdens onze wereldreis in 2013 een goed voorbeeld tegen in Pyay, Myanmar:
Laten we voorop stellen dat er altijd uitzonderingen zijn, maar vaak worden deze instanties lui.
Myat Lodging House
(25695; 222 Bazaar St; r US$6-12; airco) Two blocks north of Aung San, and two in from the river, this family-run guesthouse has simple, well-loved rooms. Shared bathrooms are clean, but only the pop-priced rooms have private bathrooms. Pyay maps available.
Klinkt prima toch? Nou, hier sloeg Lonely Planet de plank goed mis. Het hele pand zou prima dienen als decor voor een goedkope horrorfilm en mist jaren onderhoud. De badkamers zijn niet zo clean meer en verkeren in slechte staat. Maar goed – Southeast Asia on a shoestring – niet zeuren, dit is Myanmar! Maar dan moet je nog voorbij dat smerige mannetje wat zich de eigenaar noemt. Als hij een mogelijkheid ziet om je op te lichten, dan zal hij dit altijd proberen. Hij steelt je beurs nog net niet eigenhandig leeg, maar wie weet als je even niet zou kijken… Nee, wij zijn geen fan.
Maar waarom komen hier dan toch nog reizigers, denk je dan? Dat is het bijzondere aan Pyay, er was destijds niet veel alternatief in die prijsklasse. Zeg maar gerust, niets anders. Als je ervoor koos om via Pyay te reizen als backpacker, dan koos je voor Myat. Tegenwoordig zijn er gelukkig wat meer opties.
De macht van Lonely Planet is ongekend, maar moet dat op zo’n manier tegen zich gaan werken? Ik kijk al niet meer in de gids als ik een accommodatie zoek. Tripadvisor, Agoda, Booking.com of Google beoordelingen zijn misschien wel objectiever. Want laten we eerlijk wezen, een recensent die zijn/haar bezoek van te voren bij een accommodatie aankondigt en laat weten wie hij/zij is, zal 9 van de 10 keer royaler behandeld worden dan elke willekeurige backpacker. Logisch, iedereen wil in het boek! Waarom deze aanpak, vraag ik me dan af?
Ik wil je niet op een vals spoor brengen, ik hou van Lonely Planet! Zonder hen zou de (reis) wereld niet hetzelfde zijn en ik niet op de plekken zijn geweest die nu herinneringen zijn. En misschien is bovenstaand syndroom onvermijdelijk. Maar als reiziger onderweg wil ik kunnen vertrouwen op mijn bijbel. Wat vind jij?